Een gemaakte goal kan je WEL afkeuren!

Goalie war

Als de geschiedenis het goed onthouden heeft, dan is deze mythe ontstaan op het Europees Kampioenschap ergens begin de jaren 2000. Deze editie vond plaats in de sporthal van Borgloon en was onder de supervisie van Maurice en Ingrid Hauben, alsook Frédéric Collignon. Alles speelde zich af in de discipline ‘goalie war’. Een discipline waarbij de speeltafels enkel van de verdedigingslinie voorzien zijn, zodat de keepers op die manier tegen elkaar spelen.

Tijdens één van die wedstrijden kwam het tot een meningsverschil tussen twee spelers die niet dezelfde taal spraken. De opgaande speler vraagt of de tegenstander klaar is om te starten en deze knikt. De bal wordt tweemaal aangeraakt en het schot wat erop volgt valt in doel. De tegenstander claimt op dat moment een fout omdat hij beweert niet aangegeven te hebben om te beginnen. Er bleek sprake te zijn van een misverstand. De opgaande speler had het knikje geïnterpreteerd als het aangeven om te starten, terwijl het eigenlijk niet echt een ‘ja-knikje’ was, maar eerder een knikkende beweging die voortkwam uit het tegen zichzelf praten ter motivatie. Vanuit zijn verdedigende positie was de geclaimde fout ook geheel oprecht en terecht. Vanuit de aanvallende positie was het doelpunt eigenlijk terecht, gezien het knikje ook als ‘ja’ kon aanzien worden.

Hetgeen in het voordeel van de tegenstander sprak, was het spelverloop tot op dat moment. Dit omdat deze speler bij elke nieuwe bal dezelfde routine hanteerde. Eerst de baren vastnemen, dan de baren terug lossen, in de handen blazen, de baren terug vastnemen en goedzetten om vervolgens “ja” te knikken. Ook zo bij deze bal.

Scheidsrechter Frédéric Collignon

Dit is een situatie waar beide spelers oprecht gelijk hadden. Er was weliswaar geen “ja” uitgesproken op de vraag van de opgaande speler, doch kon het knikje geïnterpreteerd worden als een “ja”.  Daarnaast zag je duidelijk dat de tegenstander zich niet klaarhield voor een shot, maar nog in zijn pre start routine zat. Maar daar diende de aanvaller eigenlijk geen rekening mee te houden. Een discussie waar beide spelers niet konden uitraken. Er restte maar één oplossing, een scheidsrechter erbij halen. De enige beschikbare persoon op dat moment was Frédéric Collignon. Dan denk je meteen dat je het niet beter kan treffen. Een speler van wereldklasse met tonnen internationale ervaring en bijhorende titels. Als er iemand het spel begrijpt, dan is hij het wel.

Het natuurlijke gevolg van deze situatie, is dat er meteen een horde aan toeschouwers komt kijken naar deze wedstrijd. De twee vooraf aanwezige toeschouwers werden plots vergezeld door een twintigtal extra toeschouwers. Nadat Frédéric beide versies van de betrokken spelers gehoord had, besliste hij om de gemaakte goal niet af te keuren. Met alle respect voor de oprechte waarheid van beide spelers, kan hij namelijk onmogelijk oordelen of de gemaakte goal al dan niet foutief was, als hij de bewuste fout niet zelf had kunnen vaststellen. Daarnaast wou hij zich niet baseren op de verklaringen van de omstaanders, gezien deze mogelijk partijdig konden zijn. Dat is een interpretatie die weliswaar logisch onderbouwd is en, vanuit zijn positie als scheidsrechter, op dat moment de meest geschikte keuze was.

Een gemaakte goal kan je niet afkeuren?

Waarom is al deze context van de situatie eigenlijk nodig? Wel, sedertdien werd er in de competitie- en tornooiwedstrijden vaker en vaker beroept op de uitspraak “een gemaakte goal kan je niet afkeuren”. Het voorval van toen bleek een precedent te zijn voor latere situaties. Hetgeen overgebleven was van het voorval, bleek vooral de eindbeslissing te zijn, zonder de context. Vooral ook omdat bijna alle toeschouwers enkel deze beslissing gehoord hebben van Frédéric Collignon, zonder de bijhorende uitleg te aanhoren of de voorafgaande context te kennen. De meeste toeschouwers waren er toen ook niet bij. Zij zijn enkel toegekomen toen bleek dat Frédéric als scheidsrechter moest optreden. Tot op de dag van vandaag kan je deze uitspraak nog horen vallen bij een foutief gemaakt doelpunt.

Hoe zit het dan nu eigenlijk?

Er is alvast één ding dat zeker is. Een foutief gemaakte goal kan zeker afgekeurd worden. Als je in het tafelvoetbal een doelpunt scoort op foutieve wijze (hetzij door een (na)stamp, te draaien, een foute spelhervatting of je baar te lossen tijdens je shot), dan is dat doelpunt gewoon niet geldig. Punt. De betrokken spelers kunnen van mening verschillen (al dan niet oprecht), maar sportief gezien is zo een situatie duidelijk. Als je erover nadenkt is het zelfs van de grootste absurditeit om te denken dat een foutief gemaakte goal niet zou kunnen afgekeurd worden. Kan je trouwens één sport bedenken waar een foutief gemaakt punt automatisch toch als geldig aanzien wordt? Natuurlijk niet!

Dat een scheidsrechter enkel kan beslissen met de informatie die hij zelf voor handen heeft, is ook een duidelijke vaststelling. En dat vormt een probleem als hij moet oordelen over een situatie die zich reeds afspeelde alvorens hij zijn functie als scheidsrechter in de wedstrijd toegewezen kreeg. Als hij met de objectief verzamelde informatie geen 100% juiste beslissing kan nemen, dan rest deze scheidsrechter weinig opties.

Laten we deze mythe dus niet langer als precedent hanteren, maar eerder in de geschiedenisboeken klasseren. En voor degene die zich toch nog steeds op deze mythe wensen te beroepen tijdens dergelijke spelsituaties, kunnen we er meteen een andere absurditeit tegenaan smijten: “Als je een gemaakte goal niet kan afkeuren, dan kan je een gepiekte bal ook niet terugvragen”.