Christophe Van der Eecken

Dag Christophe, kan je jezelf even kort voorstellen?

Ik ben Christophe Van der Eecken. Mijn gezin bestaat uit een knappe lieve dochter (6), een stoere sterke zoon (3) en mijn sexy vrouw Kim Dekimpe die vroeger ook actief was in het tafelvoetbal, zoals de meesten wel weten. Ik werk al 15 jaar bij Volvo trucks en ben actief in het onderhoud. Mijn passie en 1 van mijn grootste hobbies is tafelvoetbal.

 

Je speelt momenteel in West-Vlaanderen, maar je speelde eerder ook in Oost-Vlaanderen. Kan je even een overzichtje geven van waar je zoal gespeeld hebt en op welke niveau’s?

Ik begon met tafelvoetbal toen ik 17 was. Ik was op stap mee mijne beste maat en we waren in “den bokkenstory” (lokale dancing in Oordegem) beland. Daar stonden 2 prachtige Black Diamonds en ik had wel eens zin om een matchke te spelen.

Toen ik afklopte, wist ik nog niet goed wat de spelregels waren en wat er mij te wachten stond, maar het viel me op dat ik snel vordering maakte. Na een paar matchkes kon ik al redelijk goed mijn plan trekken tegen die mannen.

De weken daarna ging ik steeds terug om een paar uur te gaan tafelvoetballen. Ik kreeg den trek en de steek onder de knie en kon al af en toe eens winnen, waardoor ik het beestje al snel te pakken had. 

Een paar weken daarna vroegen enkele spelers of ik het zag zitten om competitie te spelen. Ik wist toen zelf niet dat er competitie tafelvoetbal gespeeld werd, maar ik zei natuurlijk meteen ja. Zo begon ik mijn eerste seizoen competitie in de kantine van "den bloos" in Vlierzele.

Na 2 jaar wou ik hogerop gaan spelen en ging ik naar 2de in Cafe Enjoy in Oordegem. Daar heb ik 2 jaar in 2de gespeeld en daar heb ik het geluk gehad dat ik na de wedstrijd kon trainen met de mannen van 1e (Just Enjoy), die in hetzelfde lokaal speelden. Dat waren niet de minste: Kurt Kuys, Steve Strijmeers, Dieter Steeman, Luc Erauw, Philip Grimonpont en Johan Verhofstadt . Daar kon ik natuurlijk veel van leren want dat zijn toppers.

Het volgende jaar vroeg het team van 1e me om bij hen te gaan spelen. Ik zelf voelde me er niet klaar voor, maar ze overtuigden me en vertelden dat ik veel talent had en enkel maar beter kon worden als ik het opnam tegen de beste spelers. Ik ging akkoord en speelde ik met Just Moppie in 1ste OVL. 

Wat een jaar was mij dat! Ik zal het nooit vergeten! Ik speelde ongeveer 5 maand met die mannen en maakte ongelooflijk veel vooruitgang: ik kreeg een beter middenveld en veel meer spelinzicht. Ik werd zelf bijna Oost-Vlaams kampioen 1e dubbel: met Bart Van Mulders verloor ik de finale tegen Kurt Kuys en Karel Carijn. De toppers hadden dit snel opgemerkt: zo’n sterke prestatie voor iemand die nog maar net in eerste speelde.

We speelde dat jaar kampioen met de ploeg JUST MOPPIE. Dat jaar heb ik mijn 1ste titel op zak en win ik 2de enkel (finale tegen Robby De Sutter) op de Belgische kampioenschappen.

Het jaar daarachter ging de ploeg uit elkaar en ging ik bij Blanco spelen in de sportzaal van Erpe-Mere. We werden 2e, maar mocht er een zuipbeker zijn hadden we die zeker gewonnen.

Het jaar nadien wilden we nog eens een sterke prestatie neerzetten in 1 ste, dus we hadden versterking nodig. Giovanni Diaz speelde al bij ons en als versterking kwam Robby De Sutter, Karel Carijn, Geert Wauters, Luc Erauw, Philip Grimonpont en Master B (Bruno Van Der Goten). Ros Amigos was geboren.

We hebben met Ros Amigos 2 of 3 jaar op rij de competitie gewonnen en 2 keer de beker behaald. Daarnaast behaalden we ook verschillende titels op het Belgisch kampioenschap met de ploeg. Voor mij persoonlijk is dit de ploeg die me het nauwst aan het hart ligt, zowel aan 'den bak' en buiten 'den bak'.

Dan heeft de liefde mij in West-Vlaanderen gebracht. Verschillende ploegen in West-Vlaanderen hebben gevraagd of ik bij hun in de ploeg wou komen spelen. Mijn ambities waren groot en ik wou kampioen spelen in West-Vlaanderen, dus ik sloot aan bij Djingolo’s.

Mijn 1ste jaar in West-Vlaanderen wist ik niet wat ik kon verwachten. De geruchten deden ronde dat het niveau veel zwakker was dan in andere provincies. Niets is minder waar! Op de kampioenschappen van West-Vlaanderen was ik verrast van een groot aantal spelers: ik was dat jaar de enige ‘master’ in West-Vlaanderen en mocht maar 2 reeksen mee doen op de kampioenschappen: open enkel en open dubbel.

Ondanks de geruchten qua niveauverschil was het toch “dik tegen mijn….”. Ik verlies dat jaar finale Open Enkel tegen Alexander Vanwalleghem... Daar was ik niet goed van. Niet omdat Lex gewonnen had (dat was trouwens verdiend, 2 mooie matchen) maar omdat de verwachtingen zo groot waren en toch geen titel op zak had. Het jaar nadien wou ik West-Vlaanderen laten zien wie Van der Eecken was en zette ik de puntjes op de i. Ik pakte alle 4 de titels: 1ste enkel , open enkel , 1ste dubbel en open dubbel met Olivier Decavel. Missie volbracht.

Als ik terug kijk op mijn carrière ben ik ongelooflijk tevreden met wat ik al bereikt heb .

 

Kan je nog eens opsommen wat je al allemaal bereikt hebt?

12 keer Belgisch kampioen

9 keer Oost-Vlaams kampioen

6 keer West-Vlaams kampioen

6x vice-Belgisch kampioen

10 x vice-Oost-Vlaams kampioenschap

3 x vice-West-Vlaams kampioenschap

Overwinningen op tornooien hou ik niet bij.

 

Wat vond je van het afgelopen seizoen? Plots was er niet enkel Djingolo’s maar ook andere kandidaten konden meedoen voor de titel? Zorgde dit voor een spannendere competitie?

Spijtig dat het seizoen zo moet worden afgesloten. Maar gezondheid gaat natuurlijk voor op alles. De feestvreugde zal nadien nog zo groot zijn als we terug aan de tafel kunnen staan.

Eerlijk gezegd was ik dit seizoen minder bezig met de competitie en kon ik ook niet veel meedoen door werkomstandigheden, ondanks dat er serieuze tegenstand gekomen is met de ploeg van Tom Van de Cauter en de Van Mosseveldes...

Proficiat trouwens aan de Sheru's met de titel.

 

Wat doe je volgend seizoen en wat zijn je doelstellingen? Zowel competitief als op vlak van tornooien?

Ik ga er vanuit dat er dit jaar geen kampioenschappen meer gespeeld zullen worden, zowel West-Vlaams als Belgisch zullen dus niet doorgaan vermoed ik.

Mijn verwachtingen en doelstellingen voor volgend jaar is natuurlijk proberen kampioen te spelen met de ploeg.

 

Welke tegenstander maakt het jou keer op keer heel moeilijk, met andere woorden: wie is je zwarte beest?

Mijn zwarte beest... moeilijk te zeggen. Je kan van iedereen verliezen. Geluk speelt soms een grote factor en in de topmatchen hangt het meestal af van details. Het is belangrijk dat je elke match fysiek en mentaal paraat staat. Mentaal voorbereiden op een match vind ik het belangrijkste.

 

Bedankt Christophe voor het mooie interview.