Het verhaal van Bob Engels
Het verhaal van Bob Engels

Hoe de kickersport mijn gevoelens doet verwoorden

Een historie momentje... Ik was zo'n 8 jaar toen mijn vader een kicker in huis nam, eentje met gewapend glas en kurken ballen. De amusements-vibratie aan en rond te kickertafel was prikkelend en uitnodigd! Het duurde echter nog eens 8 jaar voor ik zelf eentje aanschafte voor op mijn zolderkamer. Een Jupiter 7 ster mét asbakplaatjes! Het passionele avontuur was begonnen...

Twee jaar later na tal van zolderkamer-toernooien, begon ik mij af te vragen of er geen competitie-model zou bestaan?

Het internetgebruik was toen nog niet massaal in gebruik, het was dus even een zoektocht (ik was geen café-ganger). Toen ik eenmaal de informatie en de bevestiging had dat er een competitie was, kon ik verder om me vervolgens aan te sluiten bij een (geschikte) ploeg.

Eens op pad, dan merk je al snel dat er om de hoek altijd wel tekens zijn die je op weg helpen. Je hoeft je er enkel maar bewust van te zijn,...

Ik vond op mijn weg een studentencafé in het Gentse.

De sfeer was aangenaam en ze zochten nog iemand. Ikke? Na wat getetter werd ik vervolgens lid van de ploeg. Bij de ploeg leerde ik de basistechnieken te hanteren en te verfijnen.

Zo merkte ik al relatief snel dat mijn fijne motoriek, reflexen, concentratie en focusvermogen er op vooruit gingen.

Helaas ging dat ten koste van het amusement. Het werd ''serieuzer''. Een gegeven waar ik het moeilijk mee had destijds. Ik wist me daar geen raad mee en besloot na twee jaar om te stoppen met de kickersport.

 

De bandjes terug oppikken, trainen en shotten, trainen en shotten!

Tijdens de ''rust'' periode van 7 jaar waar ik mijn gezins en professionele carriere had uitgebouwd, was het terug tijd om sportiever aan de slag te slaan. Als het kriebelt kun je...

De gedachte kickersport floepte door mijn hoofd, maar dat was nog geen aanleiding om er effectief mee aan de slag te gaan,... Het duurde nog een aantal maanden,...

Hoe een onderhoudsmomentje van mijn auto mij de bevestiging gaf.

De garagist in de regio waar ik woonzaam was, postte op social media een berichtje, ''goed geshot mannen!'' Ik merkte meteen de kicker op,...

De bevestiging van mijn geprikkeld brein gaf mij aan om actie te ondernemen en de kickersport te omarmen!

Mijn uitdaging was om binnen de 24 maanden een trofee te behalen op een toernooi. Er dienden dus keuzes worden gemaakt. De kickersport afstemmen op het gezins en professionele leven, dat was geen makkelijk gegeven!

 

Mijn trainingschema was Bobgestart.

Die bestond uit een analyse maken van de kickersport met bijhorende structuren, zoals de spelers, de organisatie (waaruit de vereningen bestaan), enzovoorts.

Mijn fysiek en het mentale aspect werd onder een Spartaans regiment onderheven. Dit schema bestond onder andere uit: boeken lezen, fysiek spel en mentaal trainen (waaronder visualisatie en muzikaal aan de slag gaan).

Een uitgebreide omschrijving kan ik als idee houden voor een volgend onderwerp, of stel uw eventuele vragen onderaan dit artikel.

Zoals de terugkerende vraag: Voor of achterman?

Tot op vandaag maakt het me nog steeds niet uit, SPELEN is de sleutel!

 

Het begin van een (semi) professionele carriere.

Ik besloot dus om mij aan te sluiten (als amateur) bij de ploeg in de vierde reeks (halverwege het seizoen). Meteen merkte ik een achterstand op in mijn spel. Het werd me duidelijk! Trainen en trainen, trainen, en,... treinen ;)

We werden toen hetzelfde seizoen kampioen!

Niet zozeer mijn inbreng op het veld was de doorslag, maar de geesteskracht! De motivatie, waar de meeste onder ons wel iets van kennen, zoals: ''de komaan's, nog eentje,...Shot da nu es binne!'' Het groepsgevoel!

Ik had een innerlijke kracht om mij te ''smijten'', maar in de vierde reeks beleven ze dit als een ''spelletje'' effe los shotte op een vrijdagavond.

Niets mis mee! Integendeel! Amusement is nodig!

Maar de evolutionaire kracht in mij wou los gaan! Balleke in't holleke en hop,... Bob!

 

Hop of Bob? Van vierde naar tweede.

Toen ik dus mijn eerste half jaar kampioen speelde, kwamen er meteen wat reacties, met de vraag, ''of ik niet hogerop wilde shotten?''. Na relatief lang nadenken, met slapeloze nachten als gevolg! Want ik zou het team verlaten!

Maar mijn gevoel wou evolueren!

Ik nam dus de beslissing om in tweede te shotten en daar leerde ik mezelf terug heruitvinden!

 

Een balleke bijsteken!

Het eerste seizoen in tweede werd me meteen duidelijk dat mijn ambitie nóg hogerop lag.

Dat ging dus ten koste van het groepsgevoel in de ploeg. Waardoor er een versnippering ontstond.

Het jaar daarna evolueerde ik verder in tweede door de vele toernooien die ik shotte (los van de competitie). De drang naar meer was ingezet, en dat kon alleen maar met een nieuwe ploeg.

Die kwam er ook, de samenstelling van het team bestond uit toernooispelers die allen van tweede naar eerste wouden (De Kluizenaars, seizoen 2018-2019 red.). Het hoogst haalbare in deze competitie.

Het lukte ons op indrukwekkende wijze (mijn EGO momentje) waardoor we na een seizoen in eerste zaten!

Kampioen in tweede, olé!

Het duurde 18 maanden om mijn eerste uitdaging te voltooien.

Dit kwam tot stand op een VTB toernooi in West-Vlaanderen. Toen strijdde ik (amateur) voor de beker in de categorie pro-am (professioneel - amateur) samen met ''back woman'' Annelore (professioneel) (Annelore Vercaemere red.), waarvoor kicker dank, jumpy!

 

Het einde van het begin

Ik had dus mijn eerste uitdaging op zak, de tweede die ons naar eerste bracht was ook binnen, maar het derde (bijdragen aan de structuren om het te Bobtimaliseren),... dat was een gegeven die ik niet meer kon opbrengen!

Want ik vond het blijkbaar nodig om tussendoor nog een (inmiddels succesvol) bedrijf op te starten, tijd teveel dus,...

Ik had dus twee uitdagingen voltooid, maar dat had zijn prijs! Mezelf verliezen in de kickersport, dat was op voorhand niet de bedoeling, maar de hamer kwam!

Een hersentumor kreeg ik er als cadeau bij!

Toen ik dit nieuws vernam, lachte ik het weg, ik bekeek het Bobtimistisch. Dat was ook mijn handelsmerk, een vlucht uit de realiteit! Maar dezelfde realiteit matchte niet met mijn eigenheid, mijn zijn.

Ik trok me terug uit het sociale leven, waardoor ik een afstand voor mezelf maakte ten opzichte van de andere mensen. Mijn gezin kwam dus op de eerste plek.

Later zou blijken dat jezelf altijd eerst op de plek moet zetten en je grenzen duidelijker aangeeft.

Of je blijft in functie van anderen werken ten koste van jezelf, welk inzicht geeft mij dit dan?

Ik liet de moed niet zakken en las verder, honderden boeken, hoe meer kennis er in mijn geheugen zat hoe beter - althans dat was de gedachte!

De sleutelgedachte zou beter zijn - stille gedachten, de RUST!

Die rust had ik dus nodig!

Het lot gaf me dan nog een cadeautje ter bevestiging dat mijn inzichten nog altijd niet zielseigen waren.

Mijn vader kreeg kanker. Ik had toen al genoeg informatie om hem te helpen, dacht ik! Hoe kan het ook?! Boeken, weet je wel,...

De wijsheid zit in ons!

Met dezelfde Bobtimisme had ik altijd wel een Boblossing voor iedereen klaar liggen. Is het het vandaag niet, dan krijg je het morgen wel!

Nee, nee,... zo werkt het niet, Bobtist! Om iets Bob-te-starten, vertrek je eerst uit rust!

De tijd verstreek, acht maanden na de diagnose van mijn pa en twee jaar na mijn hersentumor (die ik nog steeds niet liet verwijderen) kwam het slot.

 

Het slot!

De laatste maanden had ik mantelzorg aan mijn pa geboden, met in het achterhoofd dat ik nog moest geopeerd worden. Maar mijn pa had voorrang, en ik besteede geen aandacht meer aan mijn eigen operatie. Mijn pa ging duidelijk achteruit, ik verslindende boeken (tot zo'n 20 per maand),... Ik moest broodnodig de operatie ondergaan, want de tumor groeide en groeide,...

Toen besloot ik dus om mezelf op te nemen en de operatie te ondergaan. Ik plande de operatie in en mediteerde diep in mezelf dat ik mijn pa nog eens zou kunnen vastpakken als ik terug thuis zou zijn.

Maandag ging ik onder het mes, vrijdag mocht ik naar huis met een kloppend hoofd die grotendeels dichtgeniet was,...

Onderweg besloten we om eerst naar mijn pa te gaan.

Eenmaal daar, gaf ik hem een knuffel alsof we elkaar lange tijd niet gezien hadden. Hij glimlachte, met al de kracht die hij had. Woorden waren niet meer mogelijk,...

Een kwartier later was het zijn laatste adem!

Het leven betekenis geven begint bij jezelf!

We are one!

 

Laat mijn persoonlijk verhaal jou inspireren om zelf aan de slag te gaan, met de kickersport?

Of deel jouw verhaal geheel vrijblijvend met ons!

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor de mooie momenten samen!

Ik zie dan ook graag jullie liefdevolle reacties tegemoet!

Kicker groet,

Bobtimist

 

PS Wanneer ik terug op het toneel zal verschijnen, dat kan ik jullie (nog) niet vertellen. Er zijn nog maar een paar maanden voorbij. De wonden zijn nog niet helemaal geheeld.

Ik kan enkel mijn gevoelens verwoorden door te zeggen:

IK MIS JULLIE ALLEMAAL!!